geschreven 9 juni 2011
De dualiteit van het leven of is het slechts berusting?
door Xavier Zeilinga

Ik kan me niet herinneren wanneer het begonnen is, maar iedere keer als ik geconfronteerd word met iemand die zegt dat hij nu eindelijk het geluk gevonden heeft, heb ik de neiging om te zeggen; ”joh, zonder ongelukkig te zijn of het lastig gehad te hebben, zou je dit gevoel niet kennen of op waarde kunnen schatten”. Vaak ook nog met de toevoeging; ”alles wat je hebt meegemaakt, maakt je tot wie je nu bent”.

Het is waar en ik bedoel dat natuurlijk altijd goed, maar wat moet iemand met die informatie? Is het mijn bedoeling om af te zijn van het ‘gezeur’ of zet ik het doelbewust als methodiek in?

De reactie die ik doorgaans krijg is; ‘ja, dat geloof ik wel maar…’ en dan komt er van alles wat ondersteunend moet zijn aan het feit dat het leven voor dit gelukkige gevoel wel héél erg vervelend was… en dat geloof ik ook omdat anders mijn theorie niet opgaat.

Als ik vervolgens vraag wat er gebeurd is waardoor hij of zij zich nu gelukkig voelt, krijg ik bijna altijd een rondleiding door een aaneenschakeling van ”toevalligheden” en gebeurtenissen waardoor dit ‘ontstaan’ is. Als ik daarop vraag wat er ondernomen is, in de tijd dat ze zich zo ongelukkig of bedroefd voelden, om hier vanaf te komen is het antwoord; ”ik heb me er doorheen geslagen”(of soortgelijk) en op de vraag; Hoe dan, is het antwoord vaak wat ontwijkend.

Ik herken wel heel veel van mezelf in de antwoorden van deze mensen. Als ik terug kijk op de manier waarop ik zaken in het verleden het hoofd bood, was dat er ook een van berusting. Zoiets van ”het is even niet anders en met de tijd zal het beter gaan” of ”gezien de omstandigheden, heb ik het redelijk gedaan en ben ik er goed mee weggekomen”. Dit stelde me in staat om het te laten voor wat het was en me er niet meer door te laten hinderen…maar had ik er nou iets van geleerd?

Toen de interesse omtrent het menselijke gedrag zich ontwikkelde, ben ik gaan lezen, lezen en nog eens lezen. Uit de verschillende wetenschappelijke onderzoeken die er zijn gedaan naar het menselijke gedrag, valt de conclusie te trekken dat een gedeelte van het natuurlijke gedrag genetisch is bepaald, een gedeelte is aangeleerd, maar ook dat een groot gedeelte zijn oorsprong vindt in de eigen keuzes van mensen… dit laatste vond ik meteen erg interessant en het daagde me uit om dat bij mijzelf te onderzoeken. De uitkomsten waren confronterend, maar treffend… Ik zal u daar verder niet mee vermoeien ;o). Het Thomas-Kilmann-model geeft wel een prachtig inzicht en is het lezen waard!!!

Terug naar de stelling: De dualiteit van het leven of is het berusting? Bij het herlezen van het boek De zeven eigenschappen van leiderschap van Dr. S. Covey, begreep ik direct dat wat ik jaren eerder ook al had gelezen, maar kennelijk veel minder goed had begrepen, te weten; de vierde eigenschap: ‘denk in termen van winnen/winnen’. Toen ik bladzijde 181 van het boek las en dit zag staan dacht ik…”ja, natuurlijk, maar om daar nou 30 pagina’s aan te wijden Dr. Covey… pffff”.

De essentie die ik uit het hoofdstuk haalde is dat je altijd kunt kiezen voor de derde optie…

Als je denkt in een duale benadering van winnen of verliezen of winnen en winnen en zo verder (lees het hoofdstuk…of liever nog het hele boek), dan gaat u voorbij aan de mogelijkheid, die overigens alleen mensen is gegeven, namelijk de derde optie!

Zoals ik ooit als franchisemanager van een franchisenemer terug kreeg op een voorstel, let’s agree to disagree. Hoe mooi is het om niet te verliezen of te winnen ten koste van iemand? U heeft namelijk altijd de keuze hoe u om wenst te gaan met de situatie en niet per se in de dualiteit.

Had ik met deze kennis in het verleden andere keuzen gemaakt? Had u met deze kennis in het verleden andere keuzes gemaakt? Misschien wel of misschien niet, maar het denken in mogelijkheden anders dan alleen in zwart-wit, rijk-arm, intelligent-stompzinnig, pro-actief-re-actief, handig-onhandig enz. en het daar naar kunnen handelen ervaar ik als een verrijking En u?

Geschreven op 12 december 2011
‘Goede stress is gezond’
door: Alice en Xavier Zeilinga

Claude is het gelukkigst als hij mag opereren. Als hartchirurg met twintig jaar ervaring staat hij aan het hoofd van een centrum voor bypassoperaties. Hoe moeilijker de operatie is, hoe sneller en nauwkeuriger hij te werk moet gaan. En hoe meer Claude in zijn element is.

Als de adrenaline door zijn lijf stroomt, houdt hij het hoofd moeiteloos koel. Zijn hersenen geven hem het gevoel dat hij helderziend is, zijn handen lijken vanzelf te doen wat ze moeten doen. Dit soort ervaringen heeft hij nooit buiten de operatiekamer. Bij Marieke gebeurt het vlak voordat het doek van het toneel wordt opgehaald. Ze staat meer dan twintig jaar op de planken, maar voelt toch nog altijd hoe haar hart op hol slaat, haar keel wordt dichtgeknepen en haar handen klam worden van het zweet. Ze haat die plankenkoorts, die ze maar niet kwijtraakt. Toch weet Marieke dat dit noodzakelijk is. Voor anderen gebeurt het als ze in het openbaar spreken, van een steile helling skiën met een parapente van een hoge rots afspringen. Ze focussen zich en raken in een bijzondere, zowel fysieke als mentale toestand, waarbij ze volledig op scherp komen te staan. Fysiologisch gezien schiet hun lichaam dan in de stress: hun hart gaat vlugger kloppen, hun bloeddruk en spierspanning lopen op en de adrenaline en de cortisol stromen door hun lijf. Maar bij de chirurg, de actrice en de sporters is er geen sprake van ‘slechte stress’, in de negatieve zin waarin de term vaak gebruikt wordt. In hun geval is er juist sprake van ‘goede stress’. Dit is een reactie van het lichaam dat zich zo goed mogelijk op een ongewone situatie, een uitdaging, probeert in te stellen.

Het verschil tussen ‘goede en slechte stress’ heeft niet zozeer te maken met hormonen of hartkloppingen als wel met psychologische factoren. Zonder stress worden we niet gestimuleerd. Onze competenties en ons reactievermogen worden onvoldoende aangesproken , waardoor we die ook niet optimaal kunnen gebruiken. Wanneer we worden geconfronteerd met iets wat onze capaciteiten te boven gaat – een toets waarop we niet zijn voorbereid, een overstroming, een aanslag – voelen we vooral de gevolgen van slechte stress. En helemaal als zo’n situatie lang aanhoudt en we er niets aan kunnen doen. Maar als we tegen de situatie zijn opgewassen, wanneer we zin hebben om ons beste beentje voor te zetten voor iets wat binnen ons bereik ligt, neemt de fysiologische stress snel af als we de zaak eenmaal onder controle hebben. Dan hebben we het over een beproeving die we doorstaan hebben of zelfs een overwinning… een situatie waar we sterker uit naar voren zijn gekomen.

Als we een mislukking – een gebeurtenis die we doorgaans als deprimerend en verschrikkelijk ervaren – willen omzetten in een beproeving waar we sterker uitkomen, dienen we ten eerste bewust de keuze hebben gemaakt om de confrontatie aan te gaan, ten tweede de noodzakelijke capaciteiten bezitten om opgewassen te zijn tegen wat er van ons geëist gaat worden en ten derde de juiste steun van onze omgeving krijgen, zowel tijdens als na de beproeving .

We waren al bekend met posttraumatische stress als gevolg van een overheersende negatieve streservaring. Nu ontdekken we het fenomeen posttraumatische wijsheid. Een wijsheid die voortkomt uit nieuwe perspectieven – kennis, acceptatievermogen- die uit de beproevingen van het leven kunnen ontstaan en zo een reinigende werking kunnen hebben. Auteur: David Servan-Schreiber Bron : ODE voor intelligente optimisten